“Mijn sleutels en kleren liggen altijd voor het grijpen” (2)

Even voorstellen: Merle (31 jaar) woont sinds 2022 in Woldendorp samen met haar vriend Jeroen en werkt als dierenartsassistent. Merle en Jeroen hebben zich samen aangemeld bij de brandweer in Woldendorp. Sinds april 2024 lopen ze mee als aspirant, en in november zijn ze begonnen aan de opleiding tot manschap. In deze serie artikelen vertelt Merle over haar ervaringen als aspirant-manschap bij de brandweer en het verloop van de opleiding.

“We zijn de opleiding gestart met het onderdeel ‘Brand’. Dat is fantastisch! We leren eigenlijk alles wat er komt kijken bij het bestrijden van een brand. Bijvoorbeeld, wat voor manieren zijn er om een brand te bestrijden? Maar ook: hoe communiceer je via de portofoon? Hoe werk je veilig op hoogte? Hoe ga je om met instortingsgevaar?

We hebben nu een paar keer geoefend in Wijster en dat is toch wel het allerleukst, omdat je daar oefent met echt vuur. Dan proef je even van hoe het ‘echt’ is. Ook hebben we het onderdeel Levensreddend handelen afgerond. Dat vond de rest niet zo leuk, maar ik juist wel. Bij een slachtoffer zitten en iemand geruststellen, dat ligt mij wel. Misschien is dat vrouw-eigen.

Waardevolle inzet

Ook tof is dat we de opleiding doen met een hele leuke groep. Het is een hele gemotiveerde groep en iedereen helpt elkaar. Het zijn allemaal mensen van verschillende posten, dus het is heel interessant om informatie uit te wisselen over hoe dingen gaan, dat is overal net anders. Elke woensdagavond hebben we opleiding. We zijn er vaak een half uur van tevoren en dan drinken we eerst met zijn allen een kop koffie. Dan wisselen we uit welke uitrukken we hebben gehad en hoe dat ging.

Zo was ik eind december bij een bijzondere uitruk. Het was zondagochtend en Jeroen en ik hadden net het ontbijt op toen de pieper ging: dier in problemen. Er bleek een shetlandpony vast te zitten in een wildrooster. Omdat ik dierenartsassistent ben, en ook nog gespecialiseerd in paarden, was het logisch dat ik meeging als aspirant. Eenmaal aangekomen hadden we vrij snel een plan: met de spreider duwden we de spijlen wat uit elkaar en we legden planken over de spijlen zodat de pony zijn hoeven daarop kon zetten. Uiteindelijk hadden we de pony gelukkig vrij snel los. Hij zat al een tijdje vast dus hij had honger en was moe, en had wat kleine verwondingen. Verder ging het gelukkig goed. Het was voor mij heel mooi dat ik mijn kennis van dieren kon inzetten. Ik voelde me heel waardevol.

Achteruit inparkeren

Inmiddels heb ik kleine dingetjes in mijn leven er al op aangepast om zo snel mogelijk weg te kunnen als de pieper gaat. Zo heb ik mijn sleutels altijd op dezelfde plek liggen en mijn kleren naast het bed. En ik parkeer de auto altijd achteruit in. Ik had hem een keer vooruit ingeparkeerd en toen kwam ik er toch niet lekker uit toen ik een keer snel naar de kazerne moest voor een uitruk. Zonde als je daardoor te laat bent!”